Aces of Syncopation mit Robert Veen, Tom Stuip und Paul Habraken

Bij de terugblik op het 11e Rondje Markt in Terneuzen schrijft voorzitter Ed Bardoul van de Stichting "Back to the Dixies" op hun site:

.... " bij Ter Nose praten ze nog steeds na over de grootse performance van de Aces of Syncopation...."

.... " Toch proberen we altijd een nieuw en goed element in te bouwen. Dit is behoorlijk gelukt dit jaar met de Aces of Syncopation. De andere spelende muzikanten wisten niet hoe snel ze in Ter Nose moesten komen in de ampele pauzes, want het was een eer om even mee te jammen met het bekende trio. " Zie : http://www.rondjemarkt.nl/

Aces of Syncopation en Ken Aoki op het Breda Jazz Festival.

Zaterdag 22 mei 2004 - Het is een van de sterke punten van het Breda Jazz Festival. Op een buitenpodium onder de Grote Kerk kun je zomaar tegen een wereldconcert aanlopen.

De Aces of Syncopation met "Beau Hunk" Robert Veen zijn op zich al een nationale topper, maar als Ken Aoki uit Japan zich midden onder Kurt Weill's "September Song" bij het trio voegt, gebeurt er iets bijzonders. Wat zich op het podium Noord afspeelt, hoort niet meer bij de standaard goede concerten, maar stijgt tot het niveau internationale klasse. meer....

Doctor Jazz Magazine nr 184 :
(maart 2004 )

Review CD Kitano Walk - Aces Series 0310,
door Henk Zwartenkot
Wat een prachtige muziek maken deze drie welbekende musici toch. Reeds in het eerste nummer (comp. Robert Veen) wordt de toon gezet van het hoge niveau waarop de hele cd wordt volgespeeld.

Regelmatig komt Sidney Bechet in herinnering. De toch wel kleine bezetting weet de hele cd lang te boeien, waarbij Robert Veen weliswaar een hoofdrol speelt, maar ook Tom Stuip en Paul Habraken heel fraaie dingen laten horen. Tom Stuips banjospel is mooi soepel en niet van het gortdroge, dat we maar al te vaak in dixieland bands horen. Paul Habraken is een meester in het op een beschaafde, welluidende manier bespelen van de niet gemakkelijke sousafoon. Beiden ondersteunen Robert Veen in zijn solo's, maar komen zelf ook regelmatig solistisch naar voren. En Brother, Can You spare A dime? is zelfs een feature voor deze twee samen. De inlay geeft aardige informatie en daarin lezen we dat ze in october 2003 al voor de 4e keer uitgenodigd waren in Japan voor het Kobe Jazz Street Festival.

Henk de Boer ( De Gooise Jazzclub 'Langs de Lijn') :
(Februari 2004 )

Muziek die vrolijk maakt
Zoals we allemaal weten kan muziek zeer emotioneel zijn, is er mee te verleiden en kunt je mensen ermee laten huilen. Maar het tegenovergestelde is natuurlijk ook mogelijk en zelden heb ik zo'n plezierig, kietelig vrolijk gevoel gekregen als bij het beluisteren van Robert Veen met zijn Aces of Syncopation, 'Kitano Walk'. De naam doet Japans aan en inderdaad is deze originele compositie, waarnaar de cd is genoemd, een tribuut aan de plaats in de Japanse stad Kobe waar zich het populaire Jazz Street festival afspeelt.
Zoals bekend is vooral traditionele jazz in Japan populair en dit ook min of meer de stijl van deze cd, maar dan vooral naar de geest. De grote traditie van speelse en melodische muziek, die hier op een ongebruikelijke wijze wordt vertolkt, met Robert Veen op (vooral) sopraansax, Tom Stuip op banjo en Paul Habraken op sousafoon. De laatste weet op dit logge instrument desondanks meeslepend solospel ten gehore te brengen, zoals o.a. in de mooie ballad 'I Surrender Dear'.
Robert Veen klinkt als de wederopstanding van Sidney Bechet, met een stralende en juichende toon die ook losbreekt uit meer ingehouden stukken als de 'September Song' van Kurt Weil. Mijn persoonlijke favoriet is zijn eigen 'Ché Bé', maar daarnaast is bijvoorbeeld ook de 'Burgundy Street Blues' van de oude New Orleans klarinettist George Lewis te beluisteren, maar dan op een ongewoon melodische basklarinet, waarbij Tom Stuip zijn banjo verwisselde voor een viersnarige guitaar.
Een rumba, een samba, de traditional 'St. James Infirmary', een uitdagende 'Annie Laurie', het bijna onvermijdelijke 'Petite Fleur' en een meezinger als 'Wrap your Troubles in Dreams'... aan afwisseling bepaald geen gebrek.

Een tweetal nummers werd op een later tijdstip met publiek opgenomen en hier lijkt de wisselwerking met de toehoorders zelfs nog enige extra dimensie toe te voegen. Om het heel kort samen te vatten: ik heb nog nooit een nieuwe cd zo vaak achter elkaar gedraaid...

Geberit Vertriebs AG, Jona (Schweiz) :
(14-11-2003)

Klassisch, dezent und stilsicher
Aces of Syncopation, eine holländische Formation, wartete nicht nur mit guter Stimmung auf; Einen wesentlichen Teil des guten Ambientes machten die qualitativ hochstehende Musik, die stilsichere Interpretation und das gehörfällige Programm aus. Darüber hinaus wussten die Musiker auch zu unterhalten. Und sie boten dem zahlreich erschienenen Publikum einen abwechslungsreichen und interessanten Abend.

Quote Mr Mitsuo Suehiro, Chairman and General Producer of Kobe Jazz Street - Japan :
(March 2003)

" Their performance, each changing their roles from time to time, never makes the audience feel bored and they make such a charming trio. Listening to them is such fun. Still what they are really doing is highly advanced and creative. No mediocre musicians can wish to reach such a high level of performance. In Japan, traditional musicians never doubted the idea that a jazz band should always consist of 7 musicians. I hope that hearing this band will change their minds and enable them to take a further step in their appreciation of jazz"

Jazz Journal, June 2002, John Postgate: :

In the Shade of The Old Apple Tree
For those of us who enjoy the classical jazz idioms, the diversification of 'trad', both in instrumentation and repertoire, has been a refreshing feature of the last two decades. No longer is the Dixieland/New Orleans seven-place line-up virtually obligatiory, with departures there from restricted to a few of the front line sitting out today revivalism can involve all sorts of instrumental combinations, with repertoires ranging from basic New Orleans to the late Swing era.

This trend is especially true in Europe, as is well illustrated by the Downtown sampler DC (reviewed elsewhere), on which the Dutch Aces of Syncopation are among those represented. This CD shows the remarkable taste and imagination with which the Aces have revisited numbers from the first half-century of jazz. They have a tremendous advantage in Habraken, a tuba player for whom sonorite, Hughes Pannassie's favorite noun, was surely invented; he has a glorious, rich tone, and a melodic ability which enables him to take intricate solos as well as play a satisfying lead-which he often does hear him do both on Am I Blue. Veen, who initiated this group in 1993, sustains interest by deploying the musicians in a variety of combinations, with engaging if simple arrangements of numbers which have not been over-played, and is himself accomplished on both soprano and clarinet; Goetz is a fine stride pianist who is used more as ancillary to the front line than as part of the rhythm section, which effectively comprises Stuip and Habraken. I found thisCD both charming and rewarding as jazz, as I imagine will all JJ readers who enjoy modern developments of the classic jazz styles.