Reviews
Aces of Syncopation met Machteld Cambridge gaven een concert voor de Stichting Jazz Sociëteit Zutphen (13 Januar 2008)
"Een groot succes, deze middag in het gastvrije Eden Hotel met Aces of
Syncopation en Machteld Cambridge. Virtuoos spel van de heren musici en van
Machteld's stem kreeg je het koud en warm tegelijk.Ook het aantal bezoekers was
overweldigend. Veel nieuwe gezichten, kortom een bijzonder geslaagde middag.
Hieronder een korte impressie:"
Aces of Syncopation |
de Aces met Machteld Cambridge |
|
|
Robert Veen en Machteld |
Wouter Nouwens en Paul Habraken |
|
|
Aces of Syncopation op het 11e Rondje Markt in Terneuzen (19-20-21 augustus 2005)
Bij de terugblik op het 11e Rondje Markt in
Terneuzen schrijft voorzitter Ed Bardoul van de Stichting "Back to the
Dixies" op hun site:
.... " bij Ter Nose praten ze nog steeds na over de grootse performance van
de Aces of Syncopation...."
.... " Toch proberen we altijd een nieuw en goed element in te bouwen. Dit is
behoorlijk gelukt dit jaar met de Aces of Syncopation. De andere spelende
muzikanten wisten niet hoe snel ze in Ter Nose moesten komen in de ampele
pauzes, want het was een eer om even mee te jammen met het bekende trio. "
Zie : http://www.rondjemarkt.nl/
Aces of Syncopation en Ken Aoki op het Breda Jazz Festival.
Zaterdag 22 mei 2004 - Het is een van de sterke punten van het Breda Jazz Festival. Op een
buitenpodium onder de Grote Kerk kun je zomaar tegen een wereldconcert aanlopen.
De Aces of Syncopation met "Beau Hunk" Robert Veen zijn op zich al een
nationale topper, maar als Ken Aoki uit Japan zich midden onder Kurt Weill's
"September Song" bij het trio voegt, gebeurt er iets bijzonders. Wat zich op
het podium Noord afspeelt, hoort niet meer bij de standaard goede concerten,
maar stijgt tot het niveau internationale klasse. meer....
 |
Doctor Jazz Magazine nr 184 :
(maart 2004 )
Review CD Kitano Walk - Aces Series 0310, door Henk Zwartenkot
Wat een prachtige muziek maken deze drie welbekende musici toch. Reeds in
het eerste nummer (comp. Robert Veen) wordt de toon gezet van het hoge niveau
waarop de hele cd wordt volgespeeld.
|
Regelmatig komt Sidney Bechet in herinnering. De toch wel kleine bezetting
weet de hele cd lang te boeien, waarbij Robert Veen weliswaar een hoofdrol
speelt, maar ook Tom Stuip en Paul Habraken heel fraaie dingen laten horen.
Tom Stuips banjospel is mooi soepel en niet van het gortdroge, dat we maar
al te vaak in dixieland bands horen. Paul Habraken is een meester in het op
een beschaafde, welluidende manier bespelen van de niet gemakkelijke sousafoon.
Beiden ondersteunen Robert Veen in zijn solo's, maar komen zelf ook regelmatig
solistisch naar voren. En Brother, Can You spare A dime? is zelfs een feature
voor deze twee samen. De inlay geeft aardige informatie en daarin lezen we
dat ze in october 2003 al voor de 4e keer uitgenodigd waren in Japan voor het
Kobe Jazz Street Festival.
|
Henk de Boer (
De Gooise Jazzclub 'Langs de Lijn') :
(Februari 2004 )
Muziek die vrolijk maakt
Zoals we allemaal weten kan muziek zeer emotioneel zijn, is er mee te
verleiden en kunt je mensen ermee laten huilen. Maar het tegenovergestelde is
natuurlijk ook mogelijk en zelden heb ik zo'n plezierig, kietelig vrolijk
gevoel gekregen als bij het beluisteren van Robert Veen met zijn Aces of
Syncopation, 'Kitano Walk'. De naam doet Japans aan en inderdaad is deze
originele compositie, waarnaar de cd is genoemd, een tribuut aan de plaats
in de Japanse stad Kobe waar zich het populaire Jazz Street festival afspeelt.
Zoals bekend is vooral traditionele jazz in Japan populair en dit ook min of
meer de stijl van deze cd, maar dan vooral naar de geest. De grote traditie
van speelse en melodische muziek, die hier op een ongebruikelijke wijze wordt
vertolkt, met Robert Veen op (vooral) sopraansax, Tom Stuip op banjo en Paul
Habraken op sousafoon. De laatste weet op dit logge instrument desondanks
meeslepend solospel ten gehore te brengen, zoals o.a. in de mooie ballad 'I
Surrender Dear'.
Robert Veen klinkt als de wederopstanding van Sidney Bechet, met een
stralende en juichende toon die ook losbreekt uit meer ingehouden stukken
als de 'September Song' van Kurt Weil. Mijn persoonlijke favoriet is zijn
eigen 'Ché Bé', maar daarnaast is bijvoorbeeld ook de 'Burgundy Street Blues'
van de oude New Orleans klarinettist George Lewis te beluisteren, maar dan op
een ongewoon melodische basklarinet, waarbij Tom Stuip zijn banjo verwisselde
voor een viersnarige guitaar.
Een rumba, een samba, de traditional 'St. James Infirmary', een uitdagende
'Annie Laurie', het bijna onvermijdelijke 'Petite Fleur' en een meezinger als
'Wrap your Troubles in Dreams'... aan afwisseling bepaald geen gebrek. |
|
Een tweetal nummers werd op een later tijdstip met publiek opgenomen en hier
lijkt de wisselwerking met de toehoorders zelfs nog enige extra dimensie toe
te voegen. Om het heel kort samen te vatten: ik heb nog nooit een nieuwe cd
zo vaak achter elkaar gedraaid...
 |
Geberit Vertriebs AG, Jona (Schweiz) :
(14-11-2003)
Klassisch, dezent und stilsicher
Aces of Syncopation, eine holländische Formation, wartete nicht nur mit
guter Stimmung auf; Einen wesentlichen Teil des guten Ambientes machten die
qualitativ hochstehende Musik, die stilsichere Interpretation und das
gehörfällige Programm aus. Darüber hinaus wussten die Musiker auch zu
unterhalten. Und sie boten dem zahlreich erschienenen Publikum einen
abwechslungsreichen und interessanten Abend.
|
Quote Mr Mitsuo Suehiro, Chairman and General Producer of
Kobe Jazz Street - Japan :
(March 2003)
" Their performance, each changing their roles from time to time, never
makes the audience feel bored and they make such a charming trio. Listening
to them is such fun. Still what they are really doing is highly advanced and
creative. No mediocre musicians can wish to reach such a high level of
performance. In Japan, traditional musicians never doubted the idea that a
jazz band should always consist of 7 musicians. I hope that hearing this
band will change their minds and enable them to take a further step in their
appreciation of jazz"
|
 |
Jazz Journal, June 2002, John Postgate: :
In the Shade of The Old Apple Tree
For those of us who enjoy the classical jazz idioms, the diversification of
'trad', both in instrumentation and repertoire, has been a refreshing feature
of the last two decades. No longer is the Dixieland/New Orleans seven-place
line-up virtually obligatiory, with departures there from restricted to a
few of the front line sitting out today revivalism can involve all sorts of
instrumental combinations, with repertoires ranging from basic New Orleans
to the late Swing era.
|
 |
This trend is especially true in Europe, as is well
illustrated by the Downtown sampler DC (reviewed elsewhere), on which the
Dutch Aces of Syncopation are among those represented. This CD shows the
remarkable taste and imagination with which the Aces have revisited numbers
from the first half-century of jazz. They have a tremendous advantage in
Habraken, a tuba player for whom sonorite, Hughes Pannassie's favorite noun,
was surely invented; he has a glorious, rich tone, and a melodic ability
which enables him to take intricate solos as well as play a satisfying
lead-which he often does hear him do both on Am I Blue. Veen, who initiated
this group in 1993, sustains interest by deploying the musicians in a variety
of combinations, with engaging if simple arrangements of numbers which have
not been over-played, and is himself accomplished on both soprano and
clarinet; Goetz is a fine stride pianist who is used more as ancillary to
the front line than as part of the rhythm section, which effectively
comprises Stuip and Habraken. I found thisCD both charming and rewarding as
jazz, as I imagine will all JJ readers who enjoy modern developments of the
classic jazz styles.
|
|